Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

pira H

  • 1 vocima pira

    vocima pira, Name einer Birnensorte, Plin. 15, 56.

    lateinisch-deutsches > vocima pira

  • 2 vocima pira

    vocima pira, Name einer Birnensorte, Plin. 15, 56.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vocima pira

  • 3 volaema pira

    volaema pĭra, a kind of large pear, warden-pear, Cato, R. R. 7, 4; Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; Verg. G. 2, 88.—In sing.: pirum volaemum, Arat. ap. Macr. S. 2, 15 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > volaema pira

  • 4 Crustumeria

    Crustumeria, ae, f. (Κρουστομερία) od. Crustumerium, iī, n., Crustumeriī, iōrum, m. u. Crustumium, iī, n., eine uralte Stadt der Sabiner, im Gebirge an den Quellen der Allia gelegen, auf deren Feldmark der Aufstand der röm. Truppen gegen die Patrizier war, Form -meria, Liv. 2, 19, 2 u.a.: -merium, Liv. 1, 38, 4: -merii, Verg. Aen. 7, 631: -mium, Sil. 8, 367. – Dav.: A) Crustumerīnus, a, um, krustumerinisch, secessio Cr. (s. oben), Varro LL. – B) Crustumīnus, a, um, krustuminisch,Varro, Liv. u.a.: pira, Cael. Aur. acut. 2, 37, 206: subst., in Crustuminum, in das Krustuminische (Gebiet), Liv.: u. Crustumīnī, ōrum, m., die Einw. von Krustumeria, die Krustuminer, Liv. – C) Crustumius, a, um, krustumisch, pira, Verg. georg. 2, 88. Plin. 15, 53.

    lateinisch-deutsches > Crustumeria

  • 5 purgo

    pūrgo, āvī, ātum, āre (eig. purigo [s. unten] v. purus), I) im allg., rein machen, reinigen, säubern, 1) eig.: a) übh.: cloacam, ausfegen, Ulp. dig.: u. so lacunas cloacasque, Fronto: Augiae regis bobile, Hyg.: aurum, aurum septuplum (siebenfach), Augustin.: oleam a foliis et stercore, Cato: locum, urbar machen, Cic.: pisces, Ter.: viperam, ausweiden, Plin.: pira granis, entkernen, auskernen, Pallad.: u. so bl. prunum, Plin.: pira, sorba, Apic.: ungues, Hor. – b) insbes. als mediz. t. t.: α) reinigen, vulnus, Cels.: adustum locum aerugine et melle, Cels.: purgatum te illius morbi, von jener K. geheilt, Hor. sat. 2, 3, 27. – β) reinigen = abführen, se, Cels.: quid radix ad purgandum possit, Cic.: purgor bilem, ich reinige mich von der Galle, Hor. de art. poët. 302. – 2) übtr.: a) im allg.: p. urbem (von Verrätern), Cic.: exercitum missionibus (durch Entlassung) turbulentorum hominum, Liv.: amplissimos ordines... veteri neglegentiā, Suet.: purgata auris, zum Anhören geneigtes, für Warnung offenes, Hor. ep. 1, 1, 7. – b) insbes., moralisch reinigen, α) von der Beschuldigung = entschuldigen, rechtfertigen, se alci, sich bei jmd. entschuldigen, Q. Cic., Liv. u.a. (vgl. sui purgandi causā, Caes.): alqm de luxuria, Cic.: per litteras Caesarem de interitu Marcelli, Cic. ep.: civitatem omnis facti dictique hostilis adversus Romanos, wegen usw., Liv.: alqm crimine, freisprechen, Tac.: facinus, Curt.: culpam, Liv.: crimen, crimina, ablehnen, widerlegen, Cic. u. Liv.: innocentiam suam, sich über ihre U. rechtfertigen, Liv.: Tiberii dedecora, entschuldbar machen, Eutr. – se purgare m. folg. quod (daß), ut purgaret se, quod id temporis venisset, Liv. 1, 50, 8. – purg. mit folg. Acc. u. Infin., zur Entschuldigung od. Rechtfertigung anführen (vorbringen), Liv. 1, 9, 16; 24, 47, 6; 28, 37, 2 u.a. – β) von der Schuld, vom Fluche der Sünde usw. reinigen, heiligen, sühnen, populos, Ov.: domum, Plin.: nefas, Ov.: crimen gladio, Lucan.: litterae purgantes se culpā, Itin. Alex. 15 (39). – γ) wieder gut machen, malum facinus forti ac memorabili facinore, Liv. 23, 7, 6. – II) prägn.: A) reinigend gerade machen, ebnen, viam, Ulp. dig. 43, 11, 1. § 1: vias locaque publica, Lex Iul. munic. im Corp. inscr. Lat. 1, 206. lin. 69. – bildl., rationem, ins reine bringen, berichtigen, bezahlen, Suet. Cal. 29, 2. – B) reinigend wegschaffen, wegräumer, aufräumen, rudera (den Schutt), Suet.: lapides, Pallad.: Augiae regis stercus bobile, Hyg.: stercus ab aede Vestae, Fest.: sordes, Claud.: pituitas, Plin. – bildl., metum doloris, Quint. 12, 2, 3. – / Die urspr. Form purigo, Plaut. Amph. 945; aul. 753; merc. 738. Varro r. r. 2, 4, 14.

    lateinisch-deutsches > purgo

  • 6 mulsus

    [st1]1 [-] mulsus, a, um: part. passé de mulceo; doux, adouci au miel.    - mulsa pira, Col.: poires douces.    - mulsa (aqua): hydromel.    - mulsa loqui, Plaut.: dire des douceurs.    - mulsa mea, Plaut.: ma chérie, mon coeur, ma douceur. [st1]2 [-] mulsus, a, um: part. passé de mulgeo
    * * *
    [st1]1 [-] mulsus, a, um: part. passé de mulceo; doux, adouci au miel.    - mulsa pira, Col.: poires douces.    - mulsa (aqua): hydromel.    - mulsa loqui, Plaut.: dire des douceurs.    - mulsa mea, Plaut.: ma chérie, mon coeur, ma douceur. [st1]2 [-] mulsus, a, um: part. passé de mulgeo
    * * *
        Mulsus, mulsa, mulsum, Adiectiuum: vt Mulsa aqua. Plin. Une potion ou bruvage faict d'eaue et de miel, Hippocras d'eau.
    \
        Loqui mulsa. Plaut. Dire doulces parolles.
    \
        Mulsa mea, Amantis et blandientis affectus. Plau. Ma doulce.

    Dictionarium latinogallicum > mulsus

  • 7 serus

    serus, a, um [st2]1 [-] avancé, qui touche à sa fin (en parl. du jour ou de la nuit); qui se fait à une heure avancée, qui agit à une heure avancée. [st2]2 [-] tardif, de l'arrière-saison. [st2]3 [-] d'un âge avancé, d'une époque postérieure. [st2]4 [-] lent, tardif, qui se fait trop tard, qui agit trop tard.    - ad serum usque diem, Tac. H. 3, 82: jusqu'au soir.    - serâ nocte, Prop.: bien avant dans la nuit.    - seri cantus, Virg.: chants nocturnes.    - serus versare plaustra Bootes? Prop. 3, 5:... le Bouvier qui ramène tard son chariot (qui ne disparaît qu'à la fin de la nuit).    - serissima pira, Plin.: les poires qui mûrissent le plus tard.    - seri anni (serior aetas), Ov.: la vieillesse.    - serae ulmi, Virg.: ormeaux déjà grands.    - sera libertas, Virg.: liberté tardive.    - spe omnium serius bellum, Liv. 2.3.1: guerre qui a lieu plus tard qu'on ne s'y attendait.    - serae ad fortia vires, Virg.: forces auxquelles l'âge interdit les exploits.    - consilium serum, Liv.: conseil qui vient après coup.    - serum est + inf.: il est trop tard pour.    - serus venis, Ov.: tu viens trop tard.    - o seri studiorum! Hor. S. 1, 10, 21: o savants arriérés!
    * * *
    serus, a, um [st2]1 [-] avancé, qui touche à sa fin (en parl. du jour ou de la nuit); qui se fait à une heure avancée, qui agit à une heure avancée. [st2]2 [-] tardif, de l'arrière-saison. [st2]3 [-] d'un âge avancé, d'une époque postérieure. [st2]4 [-] lent, tardif, qui se fait trop tard, qui agit trop tard.    - ad serum usque diem, Tac. H. 3, 82: jusqu'au soir.    - serâ nocte, Prop.: bien avant dans la nuit.    - seri cantus, Virg.: chants nocturnes.    - serus versare plaustra Bootes? Prop. 3, 5:... le Bouvier qui ramène tard son chariot (qui ne disparaît qu'à la fin de la nuit).    - serissima pira, Plin.: les poires qui mûrissent le plus tard.    - seri anni (serior aetas), Ov.: la vieillesse.    - serae ulmi, Virg.: ormeaux déjà grands.    - sera libertas, Virg.: liberté tardive.    - spe omnium serius bellum, Liv. 2.3.1: guerre qui a lieu plus tard qu'on ne s'y attendait.    - serae ad fortia vires, Virg.: forces auxquelles l'âge interdit les exploits.    - consilium serum, Liv.: conseil qui vient après coup.    - serum est + inf.: il est trop tard pour.    - serus venis, Ov.: tu viens trop tard.    - o seri studiorum! Hor. S. 1, 10, 21: o savants arriérés!
    * * *
        Serus, Adiectiuum. Virgil. Tard, Tardif.
    \
        Anni seri. Ouid. Vieillesse.
    \
        Esse velis (oro) serus conuiua Tonantis. Mart. Je te prie de mourir et monter au ciel bien à tard, le plus tard que tu pourras.
    \
        Crepuscula sera. Ouid. L'entre chien et loup du soir.
    \
        Frondes serae. Virgil. Qui cheent tard, Tardives à cheoir.
    \
        Lumen serum. Virgil. Qui est pres de la nuict, Lumiere du soir.
    \
        Nepotes seri. Virgil. Qui naistront long temps apres.
    \
        Posteritas sera. Ouid. Noz successeurs qui viendront long temps apres nous. \ Segnities sera. Virgil. Qui fait les gents tardifs.
    \
        Spectator serus. Martial. Qui arrive tard.
    \
        Vesper serus. Virgil. L'estoille qui se leve la premiere au soir apres soleil couché.
    \
        Vlmus sera. Virgil. Qui met long temps à croistre.
    \
        Serum est alium mihi quaerere regem. Mart. Il est trop tard.
    \
        Sera omnia. Virgil. Tristes, Griefs.

    Dictionarium latinogallicum > serus

  • 8 Crustumeria

    Crustumeria, ae, f. (Κρουστομερία) od. Crustumerium, iī, n., Crustumeriī, iōrum, m. u. Crustumium, iī, n., eine uralte Stadt der Sabiner, im Gebirge an den Quellen der Allia gelegen, auf deren Feldmark der Aufstand der röm. Truppen gegen die Patrizier war, Form -meria, Liv. 2, 19, 2 u.a.: -merium, Liv. 1, 38, 4: -merii, Verg. Aen. 7, 631: -mium, Sil. 8, 367. – Dav.: A) Crustumerīnus, a, um, krustumerinisch, secessio Cr. (s. oben), Varro LL. – B) Crustumīnus, a, um, krustuminisch,Varro, Liv. u.a.: pira, Cael. Aur. acut. 2, 37, 206: subst., in Crustuminum, in das Krustuminische (Gebiet), Liv.: u. Crustumīnī, ōrum, m., die Einw. von Krustumeria, die Krustuminer, Liv. – C) Crustumius, a, um, krustumisch, pira, Verg. georg. 2, 88. Plin. 15, 53.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Crustumeria

  • 9 purgo

    pūrgo, āvī, ātum, āre (eig. purigo [s. unten] v. purus), I) im allg., rein machen, reinigen, säubern, 1) eig.: a) übh.: cloacam, ausfegen, Ulp. dig.: u. so lacunas cloacasque, Fronto: Augiae regis bobile, Hyg.: aurum, aurum septuplum (siebenfach), Augustin.: oleam a foliis et stercore, Cato: locum, urbar machen, Cic.: pisces, Ter.: viperam, ausweiden, Plin.: pira granis, entkernen, auskernen, Pallad.: u. so bl. prunum, Plin.: pira, sorba, Apic.: ungues, Hor. – b) insbes. als mediz. t. t.: α) reinigen, vulnus, Cels.: adustum locum aerugine et melle, Cels.: purgatum te illius morbi, von jener K. geheilt, Hor. sat. 2, 3, 27. – β) reinigen = abführen, se, Cels.: quid radix ad purgandum possit, Cic.: purgor bilem, ich reinige mich von der Galle, Hor. de art. poët. 302. – 2) übtr.: a) im allg.: p. urbem (von Verrätern), Cic.: exercitum missionibus (durch Entlassung) turbulentorum hominum, Liv.: amplissimos ordines... veteri neglegentiā, Suet.: purgata auris, zum Anhören geneigtes, für Warnung offenes, Hor. ep. 1, 1, 7. – b) insbes., moralisch reinigen, α) von der Beschuldigung = entschuldigen, rechtfertigen, se alci, sich bei jmd. entschuldigen, Q. Cic., Liv. u.a. (vgl. sui purgandi causā, Caes.): alqm de luxuria, Cic.: per litteras Caesarem de interitu Marcelli, Cic. ep.: civitatem omnis facti dictique hostilis adversus Romanos,
    ————
    wegen usw., Liv.: alqm crimine, freisprechen, Tac.: facinus, Curt.: culpam, Liv.: crimen, crimina, ablehnen, widerlegen, Cic. u. Liv.: innocentiam suam, sich über ihre U. rechtfertigen, Liv.: Tiberii dedecora, entschuldbar machen, Eutr. – se purgare m. folg. quod (daß), ut purgaret se, quod id temporis venisset, Liv. 1, 50, 8. – purg. mit folg. Acc. u. Infin., zur Entschuldigung od. Rechtfertigung anführen (vorbringen), Liv. 1, 9, 16; 24, 47, 6; 28, 37, 2 u.a. – β) von der Schuld, vom Fluche der Sünde usw. reinigen, heiligen, sühnen, populos, Ov.: domum, Plin.: nefas, Ov.: crimen gladio, Lucan.: litterae purgantes se culpā, Itin. Alex. 15 (39). – γ) wieder gut machen, malum facinus forti ac memorabili facinore, Liv. 23, 7, 6. – II) prägn.: A) reinigend gerade machen, ebnen, viam, Ulp. dig. 43, 11, 1. § 1: vias locaque publica, Lex Iul. munic. im Corp. inscr. Lat. 1, 206. lin. 69. – bildl., rationem, ins reine bringen, berichtigen, bezahlen, Suet. Cal. 29, 2. – B) reinigend wegschaffen, wegräumer, aufräumen, rudera (den Schutt), Suet.: lapides, Pallad.: Augiae regis stercus bobile, Hyg.: stercus ab aede Vestae, Fest.: sordes, Claud.: pituitas, Plin. – bildl., metum doloris, Quint. 12, 2, 3. – Die urspr. Form purigo, Plaut. Amph. 945; aul. 753; merc. 738. Varro r. r. 2, 4, 14.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > purgo

  • 10 coloro

    cŏlōro, āvi, ātum, 1, v. a. [id.].
    I.
    To give a color to, to color, tinge (class.):

    corpora,

    Cic. N. D. 1, 39, 110:

    lignum sinopide,

    Plin. 35, 6, 13, § 31:

    lineas testa trita,

    id. 35, 3, 5, § 16:

    medicamentum rubricā vel atramento,

    Scrib. Comp. 228:

    coloratum Tithoni conjuge caelum,

    Ov. Am. 2, 5, 35.—
    B.
    In partic., to color reddish or brownish, to tinge:

    cum in sole ambulem, natura fit ut colorer,

    Cic. de Or. 2, 14, 60; Quint. 5, 10, 81; Sen. Ep. 108, 4:

    pira sole,

    Plin. 15, 15, 16, § 54; Prop. 3 (4), 13, 16:

    colorat aequora Nilus,

    Cat. 11, 7.—
    II.
    Trop. (cf. color, II.).
    A.
    In gen., to imbue thoroughly:

    sapientia nisi alte descendit et diu sedit animum non coloravit, sed infecit,

    Sen. Ep. 71, 30.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of discourse, to give it a coloring; and in pass., to retain or receive a coloring, to be tinged:

    cum istos libros studiosius legerim, sentio orationem meam illorum tactu quasi colorari,

    Cic. de Or. 2, 14, 60; id. Or. 13, 42:

    urbanitate quādam quasi colorata oratio,

    id. Brut. 46, 170. —
    2.
    (In a bad sense.) To give a coloring, to gloss over, palliate, Val. Max. 8, 2, 2:

    inepta sua serio vultu,

    Prud. Cath. 2, 35 (cf. color, II. B. b.).—Hence, cŏlōrātus, a, um, P. a.
    A.
    Colored, having color:

    arcus,

    Cic. N. D. 3, 20, 51:

    uvae,

    Col. 11, 2:

    pira,

    Plin. 15, 15, 16, § 56.—
    2.
    Esp., colored red, red, imbrowned, Quint. 5, 10, 81:

    corpora,

    having a healthy color, id. 8, prooem. § 19; cf.

    virtus,

    Sen. Vit. Beat. 7, 3:

    aliquis speciosior et coloratior,

    Cels. 2, 2:

    Indi,

    Verg. G. 4, 293:

    Seres,

    Ov. Am. 1, 14, 6:

    Etrusci,

    Mart. 10, 68.—
    B.
    Trop., colored, specious:

    ficta et colorata,

    Sen. Ep. 16, 2.— Adv.: cŏlōrātē, in a specious or plausible manner:

    offert tale patrocinium,

    Quint. Decl. 285.

    Lewis & Short latin dictionary > coloro

  • 11 Crustumeri

    Crustŭmĕrĭa, ae, f. (Liv. 2, 19, 2; 3, 42, 3); Crustŭmĕrĭum, ii, n. (Plin. 3, 5, 9, § 68); Crustŭmĕri, ōrum, m. (Verg. A. 7, 631); and Crustŭmĭum, ii, n. (Sil. 8, 367), an ancient town in the country of the Sabines, north-east of Fidenæ later belonging to the Tuscans, now Monte Rotondo; cf. O. Müll. Etrusk. 1, p. 113.—
    II.
    Hence, *
    A.
    Crustŭmĕrīnus, a, um, adj., of Crustumeria:

    secessio,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.—
    B.
    Crustŭmīnus, a, um, adj., the same:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 14, 3; Plin. 3, 5, 8, § 52; 3, 5, 9, § 53; cf.

    campi,

    Liv. 2, 64, 3:

    montes,

    id. 5, 37, 7:

    tribus,

    Cic. Balb. 25, 57; id. Planc. 16, 38:

    pira,

    Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; cf. the foll.: tribus, Paul. ex Fest. p. 55, 10; cf. O. Müll. above cited.—In plur.: Crustŭmīni, ōrum, m., the inhabitants of Crustumeria, Liv. 1, 9, 8, and 1, 10, 2 sq. —
    * C.
    Crustŭmĭus, a, um, of Crustumeria:

    pira,

    Verg. G. 2, 88; cf. the preceding.

    Lewis & Short latin dictionary > Crustumeri

  • 12 Crustumeria

    Crustŭmĕrĭa, ae, f. (Liv. 2, 19, 2; 3, 42, 3); Crustŭmĕrĭum, ii, n. (Plin. 3, 5, 9, § 68); Crustŭmĕri, ōrum, m. (Verg. A. 7, 631); and Crustŭmĭum, ii, n. (Sil. 8, 367), an ancient town in the country of the Sabines, north-east of Fidenæ later belonging to the Tuscans, now Monte Rotondo; cf. O. Müll. Etrusk. 1, p. 113.—
    II.
    Hence, *
    A.
    Crustŭmĕrīnus, a, um, adj., of Crustumeria:

    secessio,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.—
    B.
    Crustŭmīnus, a, um, adj., the same:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 14, 3; Plin. 3, 5, 8, § 52; 3, 5, 9, § 53; cf.

    campi,

    Liv. 2, 64, 3:

    montes,

    id. 5, 37, 7:

    tribus,

    Cic. Balb. 25, 57; id. Planc. 16, 38:

    pira,

    Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; cf. the foll.: tribus, Paul. ex Fest. p. 55, 10; cf. O. Müll. above cited.—In plur.: Crustŭmīni, ōrum, m., the inhabitants of Crustumeria, Liv. 1, 9, 8, and 1, 10, 2 sq. —
    * C.
    Crustŭmĭus, a, um, of Crustumeria:

    pira,

    Verg. G. 2, 88; cf. the preceding.

    Lewis & Short latin dictionary > Crustumeria

  • 13 Crustumerinus

    Crustŭmĕrĭa, ae, f. (Liv. 2, 19, 2; 3, 42, 3); Crustŭmĕrĭum, ii, n. (Plin. 3, 5, 9, § 68); Crustŭmĕri, ōrum, m. (Verg. A. 7, 631); and Crustŭmĭum, ii, n. (Sil. 8, 367), an ancient town in the country of the Sabines, north-east of Fidenæ later belonging to the Tuscans, now Monte Rotondo; cf. O. Müll. Etrusk. 1, p. 113.—
    II.
    Hence, *
    A.
    Crustŭmĕrīnus, a, um, adj., of Crustumeria:

    secessio,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.—
    B.
    Crustŭmīnus, a, um, adj., the same:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 14, 3; Plin. 3, 5, 8, § 52; 3, 5, 9, § 53; cf.

    campi,

    Liv. 2, 64, 3:

    montes,

    id. 5, 37, 7:

    tribus,

    Cic. Balb. 25, 57; id. Planc. 16, 38:

    pira,

    Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; cf. the foll.: tribus, Paul. ex Fest. p. 55, 10; cf. O. Müll. above cited.—In plur.: Crustŭmīni, ōrum, m., the inhabitants of Crustumeria, Liv. 1, 9, 8, and 1, 10, 2 sq. —
    * C.
    Crustŭmĭus, a, um, of Crustumeria:

    pira,

    Verg. G. 2, 88; cf. the preceding.

    Lewis & Short latin dictionary > Crustumerinus

  • 14 Crustumerium

    Crustŭmĕrĭa, ae, f. (Liv. 2, 19, 2; 3, 42, 3); Crustŭmĕrĭum, ii, n. (Plin. 3, 5, 9, § 68); Crustŭmĕri, ōrum, m. (Verg. A. 7, 631); and Crustŭmĭum, ii, n. (Sil. 8, 367), an ancient town in the country of the Sabines, north-east of Fidenæ later belonging to the Tuscans, now Monte Rotondo; cf. O. Müll. Etrusk. 1, p. 113.—
    II.
    Hence, *
    A.
    Crustŭmĕrīnus, a, um, adj., of Crustumeria:

    secessio,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.—
    B.
    Crustŭmīnus, a, um, adj., the same:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 14, 3; Plin. 3, 5, 8, § 52; 3, 5, 9, § 53; cf.

    campi,

    Liv. 2, 64, 3:

    montes,

    id. 5, 37, 7:

    tribus,

    Cic. Balb. 25, 57; id. Planc. 16, 38:

    pira,

    Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; cf. the foll.: tribus, Paul. ex Fest. p. 55, 10; cf. O. Müll. above cited.—In plur.: Crustŭmīni, ōrum, m., the inhabitants of Crustumeria, Liv. 1, 9, 8, and 1, 10, 2 sq. —
    * C.
    Crustŭmĭus, a, um, of Crustumeria:

    pira,

    Verg. G. 2, 88; cf. the preceding.

    Lewis & Short latin dictionary > Crustumerium

  • 15 Crustumini

    Crustŭmĕrĭa, ae, f. (Liv. 2, 19, 2; 3, 42, 3); Crustŭmĕrĭum, ii, n. (Plin. 3, 5, 9, § 68); Crustŭmĕri, ōrum, m. (Verg. A. 7, 631); and Crustŭmĭum, ii, n. (Sil. 8, 367), an ancient town in the country of the Sabines, north-east of Fidenæ later belonging to the Tuscans, now Monte Rotondo; cf. O. Müll. Etrusk. 1, p. 113.—
    II.
    Hence, *
    A.
    Crustŭmĕrīnus, a, um, adj., of Crustumeria:

    secessio,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.—
    B.
    Crustŭmīnus, a, um, adj., the same:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 14, 3; Plin. 3, 5, 8, § 52; 3, 5, 9, § 53; cf.

    campi,

    Liv. 2, 64, 3:

    montes,

    id. 5, 37, 7:

    tribus,

    Cic. Balb. 25, 57; id. Planc. 16, 38:

    pira,

    Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; cf. the foll.: tribus, Paul. ex Fest. p. 55, 10; cf. O. Müll. above cited.—In plur.: Crustŭmīni, ōrum, m., the inhabitants of Crustumeria, Liv. 1, 9, 8, and 1, 10, 2 sq. —
    * C.
    Crustŭmĭus, a, um, of Crustumeria:

    pira,

    Verg. G. 2, 88; cf. the preceding.

    Lewis & Short latin dictionary > Crustumini

  • 16 Crustuminus

    Crustŭmĕrĭa, ae, f. (Liv. 2, 19, 2; 3, 42, 3); Crustŭmĕrĭum, ii, n. (Plin. 3, 5, 9, § 68); Crustŭmĕri, ōrum, m. (Verg. A. 7, 631); and Crustŭmĭum, ii, n. (Sil. 8, 367), an ancient town in the country of the Sabines, north-east of Fidenæ later belonging to the Tuscans, now Monte Rotondo; cf. O. Müll. Etrusk. 1, p. 113.—
    II.
    Hence, *
    A.
    Crustŭmĕrīnus, a, um, adj., of Crustumeria:

    secessio,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.—
    B.
    Crustŭmīnus, a, um, adj., the same:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 14, 3; Plin. 3, 5, 8, § 52; 3, 5, 9, § 53; cf.

    campi,

    Liv. 2, 64, 3:

    montes,

    id. 5, 37, 7:

    tribus,

    Cic. Balb. 25, 57; id. Planc. 16, 38:

    pira,

    Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; cf. the foll.: tribus, Paul. ex Fest. p. 55, 10; cf. O. Müll. above cited.—In plur.: Crustŭmīni, ōrum, m., the inhabitants of Crustumeria, Liv. 1, 9, 8, and 1, 10, 2 sq. —
    * C.
    Crustŭmĭus, a, um, of Crustumeria:

    pira,

    Verg. G. 2, 88; cf. the preceding.

    Lewis & Short latin dictionary > Crustuminus

  • 17 Crustumium

    Crustŭmĕrĭa, ae, f. (Liv. 2, 19, 2; 3, 42, 3); Crustŭmĕrĭum, ii, n. (Plin. 3, 5, 9, § 68); Crustŭmĕri, ōrum, m. (Verg. A. 7, 631); and Crustŭmĭum, ii, n. (Sil. 8, 367), an ancient town in the country of the Sabines, north-east of Fidenæ later belonging to the Tuscans, now Monte Rotondo; cf. O. Müll. Etrusk. 1, p. 113.—
    II.
    Hence, *
    A.
    Crustŭmĕrīnus, a, um, adj., of Crustumeria:

    secessio,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.—
    B.
    Crustŭmīnus, a, um, adj., the same:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 14, 3; Plin. 3, 5, 8, § 52; 3, 5, 9, § 53; cf.

    campi,

    Liv. 2, 64, 3:

    montes,

    id. 5, 37, 7:

    tribus,

    Cic. Balb. 25, 57; id. Planc. 16, 38:

    pira,

    Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; cf. the foll.: tribus, Paul. ex Fest. p. 55, 10; cf. O. Müll. above cited.—In plur.: Crustŭmīni, ōrum, m., the inhabitants of Crustumeria, Liv. 1, 9, 8, and 1, 10, 2 sq. —
    * C.
    Crustŭmĭus, a, um, of Crustumeria:

    pira,

    Verg. G. 2, 88; cf. the preceding.

    Lewis & Short latin dictionary > Crustumium

  • 18 Crustumius

    Crustŭmĕrĭa, ae, f. (Liv. 2, 19, 2; 3, 42, 3); Crustŭmĕrĭum, ii, n. (Plin. 3, 5, 9, § 68); Crustŭmĕri, ōrum, m. (Verg. A. 7, 631); and Crustŭmĭum, ii, n. (Sil. 8, 367), an ancient town in the country of the Sabines, north-east of Fidenæ later belonging to the Tuscans, now Monte Rotondo; cf. O. Müll. Etrusk. 1, p. 113.—
    II.
    Hence, *
    A.
    Crustŭmĕrīnus, a, um, adj., of Crustumeria:

    secessio,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.—
    B.
    Crustŭmīnus, a, um, adj., the same:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 14, 3; Plin. 3, 5, 8, § 52; 3, 5, 9, § 53; cf.

    campi,

    Liv. 2, 64, 3:

    montes,

    id. 5, 37, 7:

    tribus,

    Cic. Balb. 25, 57; id. Planc. 16, 38:

    pira,

    Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; cf. the foll.: tribus, Paul. ex Fest. p. 55, 10; cf. O. Müll. above cited.—In plur.: Crustŭmīni, ōrum, m., the inhabitants of Crustumeria, Liv. 1, 9, 8, and 1, 10, 2 sq. —
    * C.
    Crustŭmĭus, a, um, of Crustumeria:

    pira,

    Verg. G. 2, 88; cf. the preceding.

    Lewis & Short latin dictionary > Crustumius

  • 19 hordearius

    hordĕārĭus (also ordearius and hordĭarius), a, um, adj. [id.], of or relat. ing to barley, barley-: pira, barley-pears, i. e. pears that are ripe at barley-harvest, Plin. 15, 15, 16, § 55 (also called hordeacea pira, Col. 5, 10, 18); so,

    pruna,

    Plin. 15, 13, 12, § 41: hordiarium aes, quod pro hordeo equiti Romano dabatur, Paul. ex Fest. p. 102 Müll.; cf. Liv. 1, 43, 9 (Weissenb. ad loc.): Gai. Inst. 4, 27:

    antiquissimum in cibis hordeum, sicut Atheniensium ritu apparet et gladiatorum cognomine, qui hordearii vocabantur,

    Plin. 18, 7, 14, § 72:

    pecunia ex qua hordeum equis erat comparandum... dicebatur aes hordiarium,

    Gai. Inst. 4, 27. —
    II.
    Like barley, i. e. inflated:

    hunc eundem M. Coelius hordearium rhetorem appellat, deridens ut inflatum ac levem et sordidum,

    Suet. Rhet. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > hordearius

  • 20 ordearius

    hordĕārĭus (also ordearius and hordĭarius), a, um, adj. [id.], of or relat. ing to barley, barley-: pira, barley-pears, i. e. pears that are ripe at barley-harvest, Plin. 15, 15, 16, § 55 (also called hordeacea pira, Col. 5, 10, 18); so,

    pruna,

    Plin. 15, 13, 12, § 41: hordiarium aes, quod pro hordeo equiti Romano dabatur, Paul. ex Fest. p. 102 Müll.; cf. Liv. 1, 43, 9 (Weissenb. ad loc.): Gai. Inst. 4, 27:

    antiquissimum in cibis hordeum, sicut Atheniensium ritu apparet et gladiatorum cognomine, qui hordearii vocabantur,

    Plin. 18, 7, 14, § 72:

    pecunia ex qua hordeum equis erat comparandum... dicebatur aes hordiarium,

    Gai. Inst. 4, 27. —
    II.
    Like barley, i. e. inflated:

    hunc eundem M. Coelius hordearium rhetorem appellat, deridens ut inflatum ac levem et sordidum,

    Suet. Rhet. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > ordearius

См. также в других словарях:

  • Pira — Angaben Waffenart: Schwert …   Deutsch Wikipedia

  • Pira — Saltar a navegación, búsqueda El término Pira puede hacer referencia a: Pira, planta perteneciente a la familia Amaranthaceae. Pira, municipio español en la provincia de Tarragona. Pira, sinónimo de hoguera Las siglas PIRA, del grupo armado… …   Wikipedia Español

  • pira — s. f. 1. Fogueira em que os antigos queimavam os cadáveres. 2.  [Figurado] Crisol. 3. Prova. 4.  [Brasil] Doença da pele (nos animais). 5.  [Brasil] Vagabundagem; mendicância. 6. pôr se na pira: fugir.   • Confrontar: pera, pêra …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • PIRA — steht für Pacific Islands Rugby Alliance, Kooperation zwischen den Rugbyverbänden Fidschis, Samoas und Tongas Provisional Irish Republican Army (dt. Provisorische irisch republikanische Armee) Siehe auch : Pierer …   Deutsch Wikipedia

  • PIRA — pomorum generali appellatione comprehensa, abiis in specie dictis, quae ex μηλέα arbore, seiunguntur. Virgilio Georgic. l. 2. v. 87. ubi de Horto Alcinoi, Pomaque et Alcinoi silvae: nec surculus idem Crustumiis Syriisque pyris gravibusque volemis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • pira — s.f. [dal lat. pyra, gr. pyrá, der. di pŷr fuoco ], lett. [catasta di legna sulla quale un tempo venivano cremati i cadaveri o erano arsi vivi i condannati a morte] ▶◀ rogo …   Enciclopedia Italiana

  • Pira —  Pour l’article homonyme, voir PIRA.  Pira …   Wikipédia en Français

  • pira — I (Del gitano pirar.) ► sustantivo femenino 1 Fuga, huida de un lugar. FRASEOLOGÍA irse de pira ENSEÑANZA coloquial 1. Faltar a clase: como no les gusta la clase de latín, se han ido de pira. 2. Irse de juerga. II (Del lat …   Enciclopedia Universal

  • pira — s. huida, fuga. ❙ «Todos teníamos ánimos, ya que trabajábamos todos en algo que nos llenaba de ilusión y esperanza: la pira.» Eleuterio Sánchez, Camina o revienta. ❙ « Sí, me voy a dar una vueltecita. De pira, ¿eh? Es usted un pirantón, don Cleto …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • pira — {{#}}{{LM P30438}}{{〓}} {{SynP31169}} {{[}}pira{{]}} ‹pi·ra› {{《}}▍ s.f.{{》}} Hoguera, especialmente la que se hace para quemar los cuerpos de los difuntos y de las víctimas de los sacrificios. {{★}}{{\}}ETIMOLOGÍA:{{/}} Del griego pyrá.… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • pira — pira1 (Del lat. pyra, y este del gr. πυρά). 1. f. Hoguera en que antiguamente se quemaban los cuerpos de los difuntos y las víctimas de los sacrificios. 2. hoguera. 3. Heráld. Punta del escudo. pira2 (Del caló). f. Fuga, huida …   Diccionario de la lengua española

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»